Over Marijke Welten
Wie is Marijke Welten?
In 1998 studeer ik af als historicus en één ding weet ik dan absoluut zeker: ik ga nooit lesgeven. Tot zover. Ik blijk een onderwijsmens te zijn, in hart en nieren.
Ik heb zo’n 25 jaar met heel veel plezier in het voortgezet onderwijs gewerkt: geschiedenis, Nederlands en allerlei avo-vakken gegeven op vmbo, havo en vwo/gymnasium, op vso- en praktijkscholen. Ik ben mentor geweest, leerlingbegeleider, projectleider onderwijsvernieuwing, projectleider van film- en theaterprojecten, ik heb verhaallessen op basisscholen gegeven, kortom… ik ken de klei. Nu werk ik, naast Hordes en Klasdraf, als lerarenopleider aan de Hogeschool Utrecht. Sinds 2017 maak ik met Hordes en Klasdraf op heel verschillende manieren ruimte voor de stem van jonge mensen. Kinderen en jongeren inspireren mij. Zij dagen me uit het beste uit mezelf te halen.
Anderen over...
“Naar haar leerlingen toe weet Marijke een leeromgeving te scheppen waarin zij zich veilig, gezien, geaccepteerd en gewaardeerd voelen, maar anderzijds ook worden uitgedaagd om uit hun ‘comfortzone’ te treden.” Teamleider
"Marijke kijkt goed naar kinderen, is vertrouwensvol en verbindt zich met ontwapenende humor waardoor een toegankelijke en ontspannen sfeer ontstaat. Zij gelooft in het redzaam vermogen van kinderen, zoekt en vindt de juiste sleutel om die vrij te maken of aan te boren. Ze helpt kinderen in hun kracht en plezier te komen als het tegenzit. Kortom: met Marijke haal je een zeer bevlogen vakvrouw in huis. Een kanjer met visie, een groot hart, goede ogen, scherpe analyse, deskundigheid en expertise. Een vrouw die haar vak als geen ander verstaat." Moeder (en communicatiecoach)
“De kinderen werden door Marijke op een speelse manier uitgedaagd om samen met hun maatje vertellend aan de slag te gaan. Een maatje vertelde achteraf dat hij een heel andere kant van zijn kind had leren kennen. Ik denk dat dit super waardevol is voor hun verdere contact.” Coach buurthuis
“Your great skill is to listen, really listen to a person. […] Not making assumptions, but keep asking. Watching you work with the youngsters was a bit like following the flight of an acrobatic plane: sometimes it felt risky and spectaculair to dare to take a turn, but it worked. […] It was great to see how they opened up.” Docent universitair honours programme